Monster dropshot czyli Duuuża jaskóła.

           Od pewnego czasu wędkuję na Gdańskiej Motławie, wodzie bardzo rybnej, obfitującej w sandacze jednak ciężko wstrzelić się w wymiar. Choć ostatnio jest troszkę lepiej niż na początku roku i wyjeżdża coraz więcej ryb w wymiarze 45 + to jednak ilość króciaków jest oszałamiająca.

           Próbowałem niejednokrotnie łapać stosunkowo selektywnie zakładając duże przynęty, co zdecydowanie redukowało ilość drobnicy uwieszonej na końcu zestawu jednak tak jak pisałem to już gdzieś wcześniej te małe sandacze są jak kozy i zeżrą wszystko :) .

            Kiedy dojechałem nad wodę i spotkałem się z Łukaszem od razu dostałem informację, że brań jest dużo jednak skubie drobnica. Po kilku rzutach nie miałem wątpliwości, że sandacze żerują jednak trzeba było jakoś wyeliminować kijanki.

            Pojawiła się szybka myśl, żeby nie męczyć drobnicy tylko od razu celować w wymiarowe drapieżniki i na haku dropshotowym wylądowała 20 cm jakóła od Savage Gear mianowicie Monster Slug.

Savage Gear Monster Slug na dropshocie

Sandaczowe szkoleniowce i dużo zabawy :)

              Sandacze zaczęły zagryzać, a miniony wtorek okazał się istnym poligonem szkoleniowym :)
Dzień zapowiadał się całkiem zwyczajnie i standardowo w planie dnia umieściłem nocny spinning. Zaopatrzyłem się w różnego typu przynęty gumowe oraz wobki, jednak najlepsze efekty w ostatnim czasie i tak mam na te pierwsze.

              Kiedy dotarłem nad wodę od razu w oczy rzucał się mocno rozświetlający otoczenie księżyc, któremu tylko kilka dni brakowało do pełni. Dodatkowy majestat atmosfery tworzył silnie parujący kanał, i chłód pierwszych mrozów w powietrzu.

              Po wchłonięciu dużej ilości świeżego powietrza zacząłem zastanawiać się od czego by tu zacząć, ale po nie długim namyśle na pierwszy ogień na haku wylądowała guma Daiwy, a mianowicie DuckFin Shad o długości 10 cm. Woda na której łapię nie jest zbyt głęboka z dość silnym prądem i sięga zaledwie ok 3 metrów, dlatego moją ulubioną techniką połowu w tych miejscach jest stosunkowo lekkie prowadzenie gumy. Zakładam główkę 7-10 gr i zamiast atakować dno klasycznym opadem, staram się jak najwolniej poprowadzić przynętę 10-15 cm nad dnem. Przy takim łowieniu brania rzadko są heroicznymi walnięciami z przynętą wyciąganą z przełyku głodnego drapieżcy. Przeważnie Sandałki biorą bardzo delikatnie i często podskubują wolno prowadzony wabik. Nawet po wyraźnych uderzeniach rybony przeważnie wiszą zapięte za koniuszek wargi i często spadają z haków.

            Kiedy zacząłem obławiać swoją miejscówkę nie musiałem długo czekać bo już w pierwszym rzucie zaliczyłem pierwsze branie i spad ryby. Drugi rzut i tym razem siedzi. Na brzegu wylądował Sandaczyk 42 cm, który szybko wrócił do wody.

Sandaczyk 42 cm przynęta Daiwa DuckFin Shad 10 cm

Zwariowany sandaczyk na AT-Minnow'a

           Ostatni wypad na na nocne Sandaczowanie nie różnił się zbytnio od poprzednich. Uszykowałem wszystko co potrzebne nie zapominając przy tym o niskiej temperaturze czyli neoprenowych rękawiczkach, termosie z kawą i dobrym nastawieniu.

           Po dotarciu nad wodę stanąłem na lekkim podwyższeniu i zacząłem spokojnie obserwować wodę. Taki manewr często oszczędzał mi dużo czasu i pozwalał szybciej zlokalizować żerujące drapieżniki oraz ich sposób żerowania. Wpatrując się w ten sposób w wodę staram się zauważyć oczkującą przy powierzchni drobnicę, oraz atakujące ryby. Nawet kiedy nie widać rozbryzgu potencjalnego pożywienia Sandaczy to sama ich obecność jest dla mnie sygnałem, że głodne potworki mogę czyhać bezpośrednio pod narybkiem.

          
           Ryby ewidentnie nie były zbyt skore do współpracy i ciężko było coś wyłuskać. Tego dnia było zdecydowanie martwo. Dopiero po dość długim wpatrywaniu się w wodę i kilkukrotną zmianą miejsca znalazłem potencjalnie dobrą miejscówkę.

Sebile At-Minnow gotowy do boju

No i się ruszyło!

      Po długim czasie bez większych efektów sandaczowych coś zaczęło się dziać :) Wyruszyłem w nocy nad ciepły kanał w okolicy Konina, i po raz kolejny zacząłem szukać mętnookich w tutejszych wodach. Dzień był dość zimny, a poranne przymrozki dawały wiele nadziei na złapanie czegokolwiek. Kiedy dotarłem nad wodę: ustawiłem się na jednej z ulubionych miejscówek i zacząłem spokojnie obławiać kolejne metry wody. Wszystko zapowiadało się idealnie. Powoli zza drzew zaczął wyłaniać się księżyc i oświetlać powierzchnię wody, a rozbryzgi drobnicy i słyszalne chlapanie po uderzeniu drapieżnika, mówiły mi, że to właśnie dzisiaj przełamię swoją ciężką passę.

Jaskóła uszykowana do połowu (fot. Michał Pawłowski)